ORTHODOXE KERK: ANALYSE VAN ORTHODOXE RELIGIE EN PRIESTERS

Heb je ooit gehoord van de Orthodoxe Kerk? Ken je haar geschiedenis? Wil je meer weten over de Orthodoxe Kerk en haar priesters?

We hebben onderzoek gedaan om deze vragen en meer te beantwoorden. Op de vraag wat de orthodoxe religie is, antwoorden wij:

Het orthodoxe christendom is een monotheïstische godsdienst die voornamelijk in Oost- en Zuidoost-Europa wordt gepraktiseerd. Na het schisma van 1054 tussen de oosterse en westerse christenen werd de orthodoxe religie een van de takken van het christendom, ook wel bekend als orthodoxie. De Orthodoxe Kerk, ook bekend als de Kerk van de Zeven Concilies, de Orthodoxe Gemeenschap of de Oosters-Orthodoxe Kerk, is de op twee na grootste denominatie van het christendom, na de Katholieke Kerk en alle protestantse denominaties, met wereldwijd meer dan 280 miljoen gedoopte christenen.

Aan het einde van dit artikel zul je in staat zijn om:

• Vertellen over de oorsprong van de Orthodoxe Kerk en de naam geven die gegeven is aan de leiders van deze religie;
• De aard van de orthodoxe theologie beschrijven;
• Praten over de sacramenten en geloofsovertuigingen;
• Over de geschiedenis van orthodoxe priesters praten;
• De woordenschat van de Oosterse Kerk bespreken.

Voordat je verder gaat met lezen, zijn hier verschillende artikelen beschikbaar op onze site die je misschien interesseren:

• Het schisma van 1054: oorzaken van de scheiding tussen Oost en West
• Het verschil tussen de katholieke en orthodoxe godsdiensten
• Hoe bidden orthodoxe christenen?

Laten we zonder verder oponthoud beginnen!

STUDIE OVER DE ORTHODOXE KERK

De Orthodoxe Kerk wordt onderwezen als de Ene, Heilige, Katholieke en Apostolische Kerk, die bijna 2000 jaar geleden door Jezus Christus in zijn grote opdracht aan zijn discipelen werd opgericht.

Het woord “orthodox” komt van de Griekse woorden ortho, wat juist betekent, en doxa, wat mening en verheerlijking van de Heer betekent. Sommige van hun geloofsovertuigingen en riten verschillen van die van de katholieken, maar ze delen hetzelfde heilige boek, de Bijbel.

De Oosters-Orthodoxe Kerk is niet één kerk, maar eerder een familie van 13 autonome organen, genoemd naar de natie waarin ze zich bevinden (bijv. de Grieks-Orthodoxe Kerk, de Russisch-Orthodoxe Kerk, etc.). Ze zijn verenigd door hun affiniteit met de sacramenten, de leer, de liturgie en het bestuur van de kerk, maar ze regelen elk hun eigen zaken.

HOE WORDT HET HOOFD VAN DE ORTHODOXE KERK GENOEMD?

Het hoofd van elke orthodoxe kerk wordt “patriarch” of “metropoliet” genoemd. De patriarch van Constantinopel (Istanbul, Turkije) wordt beschouwd als de “oecumenische” of universele patriarch. Hij komt het dichtst in de buurt van zijn tegenhanger, de paus van de rooms-katholieke kerk.

In tegenstelling tot de paus, die bekend staat als VICARIUS FILIUS DEI (Vicaris van de Zoon van God), staat de bisschop van Constantinopel bekend als PRIMUS INTER PARES (Eerste onder gelijken). Hij geniet een speciale eer, maar heeft geen macht om zich met de andere 12 orthodoxe gemeenschappen te bemoeien.

De Orthodoxe Kerk beweert de ware Kerk van Christus te zijn en probeert haar oorsprong terug te voeren tot de apostelen via een ononderbroken keten van apostolische successie.

*Hier is een kruis dat met de hand is gemaakt door orthodox-christelijke ambachtslieden. Dit esthetische kruis is uniek en benadrukt de goddelijke dood van de Heer.

VERSCHILLEN TUSSEN DE ORTHODOXE RELIGIE EN ANDERE CHRISTELIJKE RELIGIES

Orthodoxe theologen debatteren over de positie van rooms-katholieken en protestanten en sommigen beschouwen hen nog steeds als ketters.

Maar net als katholieken en protestanten bevestigen orthodoxe gelovigen het bestaan van de Drie-eenheid, de Bijbel als het Woord van God, Jezus als God de Zoon en vele andere bijbelse doctrines. Desondanks hebben ze in de leer veel meer gemeen met rooms-katholieken dan met protestantse gelovigen. De doctrine van rechtvaardiging door geloof is vrijwel afwezig in de orthodoxe geschiedenis en theologie. In plaats daarvan legt de orthodoxie de nadruk op theosis (letterlijk “goddelijk worden”), het geleidelijke proces waardoor christenen steeds meer op Christus gaan lijken.

Het probleem met veel orthodoxe tradities is dat ze niet begrijpen dat ‘goddelijkheid’ het progressieve resultaat is van verlossing… niet een vereiste van verlossing zelf. Andere orthodoxe verschillen die in strijd zijn met de Bijbel zijn onder andere:

• De gelijke autoriteit van kerkelijke traditie en Schrift ;
• Het ontmoedigen van degenen die de Bijbel onafhankelijk van de traditie willen interpreteren;
• De eeuwige maagdelijkheid van Maria;
• Gebeden voor de doden;
• Kinderdoop zonder verwijzing naar individuele verantwoordelijkheid en geloof;
• De mogelijkheid van verlossing na de dood.

Hoewel de Oosters-Orthodoxe Kerk enkele van de grootste stemmen in de Kerk heeft laten horen, en hoewel een groot deel van de Orthodoxe traditie een oprechte relatie heeft met verlossing door Jezus Christus, spreekt de Orthodoxe Kerk zelf niet met een duidelijke boodschap die geharmoniseerd kan worden met het bijbelse Evangelie van Christus. De klinkende oproep van de Reformatoren tot “alleen de Schrift, alleen geloof, alleen genade en alleen Christus” ontbreekt in deze tak van het Christendom, en het is een te kostbare schat om zonder te kunnen.

DE RITEN VAN DE VERSCHILLENDE RELIGIES.

De orthodoxen erkennen de paus niet als het hoofd van het christendom, noch het filioque (een toevoeging van Frankische theologen aan de oorspronkelijke tekst van het credo). Ze hebben hun eigen patriarchen en hun eigen hiërarchie. Orthodoxe geestelijken kunnen trouwen (met uitzondering van bisschoppen) en dus kinderen krijgen. Katholieke geestelijken blijven celibatair.

De orthodoxe doop bestaat uit drie onderdompelingen (terwijl katholieken maar één keer onderdompelen).

Orthodoxen gebruiken gegist brood voor de eucharistie, terwijl katholieken ongezuurd brood gebruiken.

Katholieken vieren elke dag de mis, terwijl dit in de orthodoxe wereld vooral op zaterdag en zondag gebeurt. In kloosters kan de mis elke dag worden gevierd, behalve op “aliturgische” dagen, zoals woensdag of vrijdag in de vastentijd.

GESCHIEDENIS VAN DE ORTHODOXE RELIGIE

In de begindagen van het christendom bestond de orthodoxe religie nog niet; er waren twee christelijke rijken die hetzelfde geloof deelden:

Het Westerse Rijk, met zijn zetel in Rome ;

Het Oost-Romeinse Rijk of Byzantijnse Rijk, met zijn zetel in Constantinopel.

De riten verschilden (de manier waarop de mis werd opgedragen) maar het dogma was identiek, hetzelfde credo, tot de 8e eeuw.

In de 9e eeuw kregen twee monniken, Cyrillus en Methodius, de taak om de Slavische volkeren te overtuigen zich tot het christelijk geloof te bekeren. Om dit te doen, vonden Cyrillus en Methodius een alfabet uit, dat vandaag de dag bekend staat als het Cyrillische alfabet, geïnspireerd op het Griekse alfabet dat door de Byzantijnen werd gebruikt. Het maakte het mogelijk om de Bijbel te transcriberen in de Slavische talen, die tot dan toe nog niet waren opgeschreven, en het wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt. De Slavische volkeren kwamen zo in de Byzantijnse invloedssfeer en Byzantium werd een serieuze concurrent van Rome. Ze overtuigden eerst de stamhoofden, koningen en prinsen, die gedoopt werden, voordat ze het volk bekeerden.

Vervolgens scheidde het Concilie van 1054, beter bekend als het Grote Oosterse Schisma of het Schisma van 1054, hen, maar de Orthodoxe Kerk behield de dogma’s van het christendom:

• Geloof in één God, de Maagd Maria en Christus;
• Geloof in de heiligen, in het bijzonder de heilige Cyrillus van Alexandrië, die een katholieke en orthodoxe heilige is.

Bovendien maken de orthodoxe en andere christelijke stromingen allemaal deel uit van dezelfde religieuze cultuur, gebaseerd op de teksten van het Oude en Nieuwe Testament.

DE AARD VAN DE ORTHODOXE THEOLOGIE

BIJDRAGE VAN DE CONCILIES.

De eerste twee concilies, Nicea I (325) en Constantinopel I (381), legden de fundamenten van de orthodoxe theologie door de verklaring aan te nemen die algemeen bekend staat als de Geloofsbelijdenis van Nicea. Deze formule legde het basisprincipe van het trinitarisme vast, dat de wezenlijke gelijkheid van God de Zoon met God de Vader verklaart, en specifiek het arianisme weerlegde. Het derde Concilie in Efeze (431) verwierp het Nestorianisme door te verklaren dat in Christus het goddelijke en het menselijke verenigd waren in één persoon, het Woord dat vlees werd. In zijn belangrijkste kenmerk legde deze verklaring de basis voor de orthodoxe christologie; het legde ook de basis voor de ontwikkeling van de leer over Maria.

Terwijl Christus de vleesgeworden God was, was de Maagd de “moeder van God” (Theotokos, “Godsdrager”), niet alleen de moeder van een gewoon mens. In overeenstemming met deze verklaring toonde de orthodoxie groot respect voor Maria en postuleerde haar eeuwige maagdelijkheid en zondeloze leven, maar bleef sceptisch over latere katholieke dogma’s, de onbevlekte ontvangenis en de tenhemelopneming.

De volgende drie concilies, Chalcedon (451), Constantinopel II (553) en Constantinopel III (680), confronteerden de ketterij van het monofysitisme in hun ontwikkeling en definieerden verder voor de orthodoxen hun christologie, volgens welke er in de ene persoon van Christus twee volledige naturen zijn, de menselijke en de goddelijke, inclusief twee testamenten. Het zevende concilie, Nicea II (787), midden in de strijd over het iconoclasme, definieerde de leer van de beelden die Christus en de heiligen voorstellen, en eiste van de gelovigen dat ze deze beelden vereerden maar niet aanbaden.

Na dit concilie, waarvan de decreten niet werden goedgekeurd door het Romeinse pausdom (hoewel ze niet in strijd waren met de katholieke leer), week de orthodoxie steeds meer af van de westerse christelijke theologie.

Sinds Nicea II is er geen echt oecumenisch concilie meer mogelijk geweest, vanwege de afvalligheid (naar orthodoxe mening) van de Roomse Stoel, en daarom is er geen nieuwe en absoluut definitieve verklaring van het orthodoxe dogma mogelijk geweest. Hieruit volgt de bewuste identiteit van de Orthodoxie als de Kerk van de Zeven Concilies, en haar gevoel van missie in het bewaren van het geloof van de vroege kerkvaders.

EVOLUTIE EN VOORUITGANG VAN DE ORTHODOXE THEOLOGIE.

Maar de orthodoxe theologie stagneerde niet in de eeuwen die volgden, omdat veranderende omstandigheden en vooruitgang in andere theologieën orthodoxe schrijvers uitdaagden om hun begrip van het geloof, zoals voorondersteld door de patristische decreten, te verfijnen en te herwerken.

Deze formuleringen hebben een aanzienlijk gezag verworven door goedkeuring door lokale concilies of door langdurige gemeenschappelijke afspraken binnen de orthodoxie, hoewel ze niet het canonieke gezag hebben van oecumenische decreten, die de orthodoxie beschouwt als goddelijk geïnspireerd en daarom onfeilbaar. Wanneer een verklaring algemeen wordt aanvaard door de orthodoxe kerken, krijgt ze de status van een “symbolisch boek”.

De theologische dimensie van het schisma met het westerse katholicisme was vooral gebaseerd op de orthodoxe afwijzing van de bewering van Rome dat zijn bisschop de enige opvolger van Petrus was, met het daaruit voortvloeiende voorrecht om het dogma te bepalen. Hoewel de orthodoxie een zekere eerbied voor het pausdom toekent, beschouwt zij alle bisschoppen met een juiste leer als gelijkwaardige opvolgers van Petrus, vandaar de eis dat alleen authentieke oecumenische en bisschoppelijke concilies het geweten van de gelovige kunnen binden.

Bijgevolg verwierp de orthodoxie deze doctrines als Romeinse vernieuwingen. De beroemdste controverse tussen de orthodoxie en de westerse theologie ontstond met de invoeging van de Filippijnse clausule in de geloofsbelijdenis van Nicea kort na de achtste eeuw. De orthodoxie verwierp niet alleen deze onverenigbare inmenging in de decreten van de Vaders, maar zag in de bewering dat de Heilige Geest “voortkomt uit de Vader en de Zoon” ook de veronderstelling van twee oorspronkelijke principes in God die de integriteit van de Drie-eenheid ontkende.

CHRISTELIJKE ICONEN: HET BELANG VAN SCHILDERIJEN

Geschilderde iconen werden speciale symbolen van de orthodoxie, omdat ze de juiste leer en de juiste eredienst verenigden, beide betekenissen van het woord, en deze perceptie leidde ertoe dat de definitieve restauratie van iconen in Byzantijnse kerken op de eerste zondag van de vastentijd in 843 de “triomf van de orthodoxie” werd genoemd.

Voor de orthodoxen herhaalde de artistieke afbeelding de waarheid dat de onzichtbare God zichtbaar was geworden in de vleesgeworden Zoon van God, die het volmaakte beeld van God was; de afbeelding bracht de afgebeelde persoon naar de toeschouwer, net zoals het vleesgeworden Woord God naar de mens bracht.

SACRAMENTEN EN GELOOF

De Orthodoxe Kerk heeft 7 sacramenten, identiek aan die van de Katholieke Kerk:

• Doop door onderdompeling ;
• Chrismatie, wat overeenkomt met het vormsel in de katholieke kerk;
• Boete of biecht;
• Huwelijk;
• Eucharistie
• Wijding;
• Extreem oliesel of ziekenzalving.

In tegenstelling tot de katholieken verwerpen de orthodoxen de filioque-theorie, die stelt dat de Heilige Geest zowel van de Vader als van de Zoon komt, een idee dat in de 9e eeuw aan de westerse christelijke wereld werd opgedrongen. De orthodoxen verwerpen het dogma van de onfeilbaarheid van de paus (besloten in 1871).

De orthodoxen verwerpen het idee van het bestaan van het vagevuur (een idee dat in de 16e eeuw in het katholieke geloof werd geïntroduceerd). De orthodoxen verwerpen het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis (besloten door de katholieken in 1854) en dat van de Tenhemelopneming van de Maagd Maria (besloten in 1950), omdat voor de orthodoxen de Maagd stierf en vervolgens opstond en ten hemel steeg (dit is de rustperiode van de Maagd).

DOCTRINES EN PRAKTIJKEN VAN DE OOSTERSE KERK.

De orthodoxe kerk geeft gezag aan de besluiten van de zeven oecumenische concilies die tussen 325 en 787 bijeengeroepen zijn en definieert de basisdoctrines over de Drie-eenheid en de Menswording. In de eeuwen daarna gaven orthodoxe concilies ook doctrinaire definities van genade (1341, 1351) en namen ze standpunten in over westerse leerstellingen.

De orthodoxe kerk aanvaardt de tradities van het vroege christendom, inclusief dezelfde sacramenten als de katholieke kerk, hoewel in de orthodoxe kerk de eucharistie en het vormsel aan kinderen worden toegediend en het bisschopsambt en priesterschap worden begrepen in het licht van apostolische successie. Getrouwde mannen kunnen priester worden, maar bisschoppen en monniken niet.

Na een aanvankelijke controverse over het onderwerp werden beelden, of iconen, van Christus, de Maagd Maria en de heiligen beschouwd als zichtbare getuigen van het feit dat God menselijk vlees werd in de persoon van Jezus. Het monnikendom, dat zijn oorsprong vindt in het christelijke Oosten (Egypte, Syrië, Cappadocië), is in de orthodoxe kerk altijd beschouwd als een profetisch ambt van mannen en vrouwen die door hun levenswijze de werking van de Heilige Geest laten zien. Orthodoxe christenen beschouwen de kloosterrepubliek van de berg Athos in Griekenland nog steeds als een centrum van spirituele vitaliteit.

In het algemeen heeft de orthodoxe kerk zich zeer opengesteld voor de hedendaagse oecumenische beweging. Een voor een hebben alle zelfhelende kerken zich aangesloten bij de Wereldraad van Kerken, opgericht op initiatief van de protestanten, zonder hun eigen benadering van christelijke eenheid te wijzigen, maar de Raad beschouwend als een aanvaardbaar forum voor dialoog en samenwerking met andere christenen. De orthodoxen zagen de recente acties van de katholieke kerk en de decreten van het Tweede Vaticaans Concilie als veelbelovende fundamenten voor toekomstig werk. Deze positieve reactie bleek uit verschillende ontmoetingen tussen orthodoxe en katholieke leiders, waaronder de deelname van vertegenwoordigers van het Vaticaan aan de plechtigheden ter gelegenheid van de 1000e verjaardag van het Russische christendom in 1988.

ORGANISATIE VAN DE ORTHODOXE CONFESSIE.

De orthodoxie is georganiseerd volgens het principe van autocefalie. Elke lokale gemeenschap van gelovigen vormt een kerk onder het gezag van een bisschop. De bisdommen zijn gegroepeerd in metropolen, elk geleid door een metropoliet. De bisschoppen kiezen een patriarch, die het hoofd van de Orthodoxe Kerk is.

Vanaf het begin van de organisatie van het christendom in de vierde eeuw waren er vijf patriarchaten (gebieden die onder het gezag van een patriarch stonden): Constantinopel, Jeruzalem, Antiochië, Alexandrië en Rome. Na de scheiding van Oosterse en Westerse christenen ten tijde van het schisma van 1054 werd Rome vervangen door Moskou. De patriarch van Constantinopel voert geen bevel over de andere patriarchen, maar heeft het primaat van de eer (hij wordt beschouwd als de meest prestigieuze, omdat hij de patriarch is van de voormalige hoofdstad van het Romeinse Rijk).

Sinds de 11e eeuw zijn er andere patriarchaten opgericht: Belgrado, Boekarest, Sofia en Tbilisi (in Georgië). We zien dat de orthodoxen zich op territoriale basis groeperen. Er zijn ook autonome kerken in Finland, Kreta, Japan en de Missies. De bisschop-primaat aan het hoofd van deze autonome kerken wordt benoemd door een autocefale kerk. In deze autonome kerken wordt de eredienst in de nationale taal gevierd.

Vandaag de dag is het patriarchaat met het grootste aantal gelovigen (ongeveer 100 miljoen) dat van Moskou, dat Rusland en de voormalige Sovjetrepublieken, Tsjecho-Slowakije, Polen, Albanië, China en Japan onder zijn leiding heeft. De tweede grootste is die van Boekarest (ongeveer 17 miljoen gelovigen). De patriarch van Constantinopel, die nog maar een paar duizend volgelingen heeft in Turkije, is verantwoordelijk voor de orthodoxe christenen in West-Europa, Griekenland, Kreta, Finland, Australië en Amerika. De patriarch van Jeruzalem heeft het gezag over de gelovigen in Israël en op de Westelijke Jordaanoever. De patriarch van Antiochië is verantwoordelijk voor de orthodoxen in het Nabije Oosten (Libanon, Syrië, enz.). De patriarch van Alexandrië is verantwoordelijk voor de Afrikaanse orthodoxen.

ORTHODOXE LITURGIE.

De liturgie van de orthodoxe kerk staat bekend als de Byzantijnse ritus; deze is vanuit het Grieks vertaald in vele talen, waaronder de oude Slavische kerktaal van de Russisch-orthodoxe kerk. Het hart van de orthodoxe ritualiteit is rijk aan zeer symbolische liturgische gezangen. Afhankelijk van de orthodoxe kerk waartoe ze behoren, volgen de gelovigen een specifieke liturgische kalender die de data van de feesten door het jaar heen bepaalt.

Het eerste deel van de liturgie, genaamd de Liturgie van de Catechumenen, met gebeden en Bijbellezingen, verwijst naar de synagogedienst zoals Jezus die gekend moet hebben. Het tweede deel, de Liturgie van de Gelovigen, waarin de Eucharistie wordt gevierd, is van specifiek christelijke oorsprong. De naam van elk deel verwijst naar de tijd waarin alle kandidaten die nog niet gedoopt waren de kerk moesten verlaten na het eerste deel en de deuren op slot gingen.

De oorspronkelijke liturgie duurt vijf uur, de Basiliaanse liturgie duurt ongeveer twee uur en de liturgie van Johannes Chrysostom duurt slechts anderhalf uur; dit is de liturgie die op de meeste zondagen wordt gevierd, terwijl de liturgie van Sint-Basilius de voorkeur heeft voor belangrijkere feesten.

Met de orthros (matins) en andere gebeden duurt het officie op normale zondagen ook drie uur, dus niet iedereen blijft van begin tot eind. De veelvuldige antifoon Kyrie eleison (Heer, ontferm U) is typerend voor de liturgie.

De verering van Maria als Moeder van God is essentieel in de orthodoxe eredienst, en de orthodoxe liturgische traditie benadrukt de voorspraak van de heiligen.

OOSTERS LUTHURGISCH GEZANG EN ENKELE VERBODEN.

De liturgie wordt altijd gezongen en de communie wordt in beide soorten (brood en wijn) aan de gemeente uitgedeeld.

Zingen is van bijzonder belang in de orthodoxe liturgie, vooral in het Georgisch, Russisch en Servisch. Ze worden opgevat als een op zichzelf staand gebed en mogen daarom alleen “geproduceerd” worden door menselijke stemmen. Het gebruik van instrumenten is niet toegestaan omdat instrumenten niet kunnen bidden. In de andere orthodoxe kerken wordt instrumentale muziek gespeeld door orkesten.

Eén theorie, die deze afkeer van instrumentale muziek voorstelt, vergelijkt het met de orkesten die gebruikelijk waren bij Romeinse circusspelen; christenen beschouwen de circusspelen, waarin zij soms het slachtoffer waren, als afgodische aanbidding.

ORTHODOX KRUISTEKEN

In de orthodoxe liturgie wordt het kruisteken gemaakt wanneer de Drie-eenheid wordt genoemd. Het Orthodoxe kruisteken gaat van rechts naar links: voorhoofd, borst, rechterschouder, linkerschouder. De duim, wijsvinger en middelvinger zijn verbonden om de Drie-eenheid voor te stellen, terwijl de ringvinger en pink in de handpalm zijn gevouwen om het dogma van de dubbele natuur van Jezus Christus (God en Mens) aan te geven. Het teken wordt ook gemaakt bij het bewonderen van een icoon, met of zonder gebed, en bij talloze andere gelegenheden die aan het oordeel van de gelovige worden overgelaten.

In principe staan de gelovigen tijdens de dienst; veel kerken hebben alleen zitplaatsen langs de muren voor ouderen of zieken. Knielen is ongebruikelijk, hoewel er in de kerken van Centraal-Europa en Egypte op zondag enkele grote kniebuigingen zijn.

De orthodoxe wereld wordt gekenmerkt door grote verschillen tussen de verschillende kerken, en er zijn ook grote verschillen in religieuze praktijk. Vandaag de dag zijn er ongeveer 180 miljoen mensen die beweren tot de Orthodoxe Kerk te behoren.

ALLES WAT JE MOET WETEN OVER ORTHODOXE PRIESTERS

NAAM EN DEFINITIE VAN ORTHODOXE PRIESTERS.

Orthodoxe priesters worden “pausen” genoemd en kunnen zelfs worden gewijd als ze getrouwd zijn, in tegenstelling tot bisschoppen en monniken, die celibatair moeten zijn. De gewoonte om een baard te dragen, zoals voorgeschreven aan Joodse priesters in het boek Leviticus, wordt universeel gerespecteerd. De orthodoxe eredienst is zeer rijk, hoewel deze sterk varieert naargelang de tradities van de verschillende kerken. De eucharistie wordt gevierd met een bijzondere pracht en plechtigheid, verrijkt met liederen, zegeningen en het uitgebreide gebruik van kaarsen en wierook.

Het moment van de consecratie is bijzonder plechtig, wanneer de priester zich terugtrekt achter een rijkelijk versierd scherm. De communie wordt toegediend onder de twee soorten brood en wijn. Orthodoxe kerken zijn zeer rijk aan heilige afbeeldingen, de “iconen”. De gewoonte om de icoon te “kussen” is bijzonder ontroerend.

De orthodoxen hebben dezelfde sacramenten als de katholieken, in het bijzonder de doop, die wordt toegediend door drievoudige onderdompeling in water. De orthodoxie heeft geen monarchale, piramidale structuur zoals de katholieke kerk, maar elke kerk wordt bestuurd door een synode en voorgezeten door de patriarch. De orthodoxe gelovigen tekenen zichzelf door de wijsvinger en de middelduim samen te voegen (God één en drie), eerst de rechterschouder en dan de linkerschouder aan te raken en snel drie kruistekens te maken, omdat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen de personen van de Drie-eenheid.

ORTHODOXE KERKEN VOLGEN DE JULIAANSE KALENDER.

De Russische en Servisch-orthodoxe kerken volgen de Juliaanse kalender, die in de universele kerk in gebruik was tot 1582, toen paus Gregorius XIII de kalender hervormde.

De Juliaanse kalender begint op 1 januari 4713 voor Christus en bestaat uit 365 dagen en 8 uur, met om de 3 jaar een schrikkeljaar van 366 dagen. Dit creëert een gat ten opzichte van de Gregoriaanse kalender, waarin de Orthodoxen altijd Kerstmis vieren op 7 januari en Pasen op de zondag die volgt op het katholieke Pasen.

De autocefale kerken van Griekenland, Bulgarije en Roemenië vieren Kerstmis volgens de Gregoriaanse kalender op 25 december, terwijl Pasen in de hele orthodoxe wereld wordt gevierd volgens de oude Juliaanse kalender.

HET EERSTE HOOFD VAN EEN KERK DAT DE TITEL PAUS KREEG.

De paus van de Koptisch-Orthodoxe Kerk, officieel paus van Alexandrië en patriarch van de prediking van Marcus en van heel Afrika, is de primaat van de Koptisch-Orthodoxe Kerk en een van de drie bestaande patriarchen van Alexandrië (de andere twee zijn de Koptische patriarch van Alexandrië, katholiek, en de Grieks-Orthodoxe patriarch van Alexandrië, orthodox).

Het eerste hoofd van een kerk dat de titel paus kreeg was Heraclius van Alexandrië (232-248). Eusebius van Caesarea schrijft:

τοῦτον ἐγὼ τὸν κανόνα καὶ τὸν τύπον παρὰ τοῦ μακαρίου πάπα ἡμῶν Ἡρακλᾶ παρέλαβον. Vertaling: Ik ontving deze regel en dit model van onze gezegende paus na het Concilie van Chalcedon van 451, de patriarch van Alexandrië Dioscoro I van Alexandrië aanvaardde het resultaat van het concilie niet.

De Koptische pausen behoorden tot de eerste kerkelijke autoriteiten die rechtstreeks beslisten over de benoeming van priesters in de bisdommen.

WOORDENSCHAT GEBRUIKT DOOR ORTHODOXE PRIESTERS

• Alexiy: de naam van de meest vereerde orthodoxe priester in Rusland.
• Bisschop: hooggeplaatste orthodoxe priester.
• Archimandriet: in de orthodoxe kerk, de hoogste rang van priester-monnik.
• Vlucht: een lid van de gemeenschap van gevluchte priesters die de officiële orthodoxe kerk hebben verlaten.
• Hapon: Russisch-orthodoxe priester, initiatiefnemer van de eerste Russische revolutie, leider van de christelijke vakbond “Vergadering van Russische arbeiders van Sint-Petersburg”.
• Diaken: In de orthodoxe kerk: lagere geestelijkheid, priester die assisteert bij het uitvoeren van religieuze diensten.
• Eucharistie: Orthodox ritueel waarbij de priester in aanwezigheid van gelovigen het brood en de wijn zegent, die symbolen worden van het lichaam en bloed van Jezus.
• Zalving: Een rite die in de Orthodoxe Kerk op bepaalde dagen wordt uitgevoerd: de priester zalft het voorhoofd van de gelovigen met olie in de vorm van een kruis met de woorden “In de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest”.
• Priesterschap: Activiteit van een orthodoxe priester.
• Eigendom: bij de Oekraïense Grieks-katholieken komt de naam van de vrouw van de priester overeen met het woord priester en het adres van de moeder bij de orthodoxen.
• Minus: Alexander (1935-90) Russisch-orthodox priester, theoloog.
• Beenbeschermer: Onderdeel van de liturgische gewaden van een priester in de Russisch-orthodoxe kerk.
• Connards: vrouw van een orthodoxe priester.
• Aartspriester: Hogere orthodoxe priester.
• Protopresbyter: hogere orthodoxe priester.
• Acoliet: Een kerkdienaar die een orthodoxe priester assisteert bij de eredienst.
• Kledij: kleding gedragen door een orthodoxe priester tijdens de eredienst.

ONZE RELIGIEUZE VOORWERPEN VOOR ALLE ORTHODOXE GELOVIGEN:

Na het lezen van dit artikel heb je de geschiedenis en de oorsprong van de Orthodoxe Kerk kunnen ontdekken. Nu bent u een expert op dit gebied. Je kunt andere christenen helpen die vragen hebben over orthodoxie, of ons artikel delen als je twijfels hebt.