DEFINITIE VAN HET UNIVERSUM

Veel mensen vragen zich af hoe het universum en zijn planeten zijn ontstaan. Een van de meest gestelde vragen is: Is het door God geschapen universum willekeurig ontstaan?

We hebben besloten dit artikel te schrijven om je te helpen het universum als geheel, bestaande uit verschillende planeten, beter te begrijpen.

Het universum is alles wat leeft, van de hemel tot de aarde. Het is ook het geheel van alles wat bestaat, de totaliteit van wezens en dingen. Het principe van correlatie is universeel en deze basis is gemeenschappelijk voor alle wezens die relaties hebben.

In dit artikel ontdek je:

• De oorsprong van het fysieke universum en het universum volgens het christelijk geloof,
• Is het universum willekeurig ontstaan?
• Wat is de huidige kijk op het universum?

Als je de geheimen van het door God geschapen universum wilt kennen en wilt weten waar het precies vandaan komt, dan nodigen we je uit om daar nu achter te komen! 🙏

DE OORSPRONG VAN HET FYSIEKE UNIVERSUM

De rigoureus wetenschappelijke beschouwing van de oorsprong van het universum is een relatief nieuw probleem. De integratie ervan in het menselijk denken kan echter als zeer oud worden beschouwd. Hoewel onze kennis van de mondelinge en schriftelijke geschiedenis van de mens minder dan 5000 jaar oud is. Uit verschillende archeologische gegevens blijkt duidelijk dat de mens zich zorgen maakt over de wereld waarin hij leeft. Ze vormen ideeën over het universum als geheel. We kunnen zeggen dat de sporen verloren zijn gegaan in de tijd.

Toen de mens boer werd, moest hij de hemel scannen om de zaaitijden beter te kunnen regelen. Hij moest ook de hemel scannen voor oogsten en zo efficiënter worden in zijn nieuwe manier van overleven. Toen werd het observeren van de natuur, en eigenlijk het cyclische gedrag van de hemelbewegingen, een belangrijke taak. Gedurende verschillende millennia stelde deze bezigheid hem in staat om een hoeveelheid waarnemingen te verzamelen. Deze waarnemingen stapelden zich op naast de verschillende theorieën van het heelal die hij ontwikkelde om ze te verklaren.

Deze theoretische beschrijvingen zijn niet wetenschappelijk, omdat veel van de elementen die we nu als fundamenteel beschouwen ontbreken. Hoe het ook zij, ze gaven de mens een overzicht van wat hij waarnam en van bepaalde duidelijk terugkerende verschijnselen. Ze stelden hem zelfs in staat om toekomstige gevolgen te voorspellen, een fundamenteel doel van de hedendaagse wetenschap. De eerste interpretaties die de waargenomen regelmatigheden analyseerden door de “hemelbollen” (homocentrisch) te beschouwen, werden verondersteld de “vaste” sterren te lokaliseren. Het opnemen van epicykels en deferents maakte het mogelijk om planeetbewegingen te verklaren. Ze vormden een belangrijke vooruitgang in de constructie van een primitieve “wetenschap van de totaliteit” of “kosmologie”. Deze primitieve kosmologieën ontwikkelden zich en groeiden uit tot ware denkscholen die vandaag de dag herinnerd worden naast de namen van Hipparchus, Apollonius, Aristoteles en Claudius Ptolemaeus.

DE OORSPRONG VOLGENS HET CHRISTELIJK GELOOF

Het idee dat we tot nu toe hebben gepresenteerd is afgeleid van de wetenschappelijke methode. Volgens deze methode worden theorieën bevestigd of opgegeven als de resultaten van experimenten en observaties van het universum de conclusies niet bevestigen. Soms leveren diezelfde experimenten nieuwe gegevens op die niet overeenkomen met de bestaande theorieën en nieuwe formuleringen vereisen. Het startpunt, onze eerste bevestiging op dit pad, is daarom onze persoonlijke erkenning en acceptatie (op zijn minst) van de mogelijkheid van het bestaan van dit Wezen: God.

Het concept van het Universum van God dat we zullen analyseren komt uit zeer verschillende bronnen in de wetenschap. In dit geval komen de concepten waarop kan worden geredeneerd voort uit een spirituele ervaring aan het begin waarvan God zelf staat. En God is geen filosofisch idee. Voor alle monotheïsten is God een persoon. Hij is het Wezen bij uitstek, het enige noodzakelijke Wezen, volgens wie hij aan ons is geopenbaard: God is Hij die is, met andere woorden het enige wezen dat van zichzelf is. De rest van ons zijn contingente wezens, door Hem geschapen.

Als we zeggen dat we contingente wezens zijn, introduceren we niets nieuws ten opzichte van de vorige zienswijze: voor de wetenschap is dit ook vanzelfsprekend. De mens heeft het universum niet geschapen, noch heeft hij zichzelf geschapen, en dus zijn wij, in relatie tot de natuur, ook contingent. Maar in onze religieuze opvatting is er een fundamenteel verschil: God staat boven de natuur, hij is zowel de Schepper van het universum als onze Schepper. In die zin is God superieur aan het lot, in tegenstelling tot andere oude religies die, zoals de Grieken, ervan uitgingen dat hun goden daaraan onderworpen waren.

WAT DEED GOD VOORDAT HIJ HET UNIVERSUM SCHIEP?

Volgens Sint Augustinus is de tijd zelf een goddelijke schepping en bestond hij niet van tevoren.

De recente tendens om na te denken over wat er gebeurd kan zijn vóór de schepping van het universum is de laatste verschuiving in het denken over de afgelopen duizenden jaren. Filosofen en theologen hebben in alle culturen deze vraag naar de schepping van de tijd en de schepping van de wereld onder ogen gezien. Onze ‘genealogie’ laat de eerste levensvormen achter zich, de vorming van de sterren, de samenstelling van de eerste elementen en bereikt de energie die de hoofdruimte overspoelt.

Zal alles voor altijd zo doorgaan, of komt er op een bepaald moment in het leven een einde aan? Griekse filosofen hebben lang gediscussieerd over de oorsprong van de tijd. Aristoteles beweerde bijvoorbeeld dat er geen continuïteit is en beriep zich op het principe dat niets uit niets voortkomt. Als het universum niet de Nihilo kan ontstaan, dan moet het altijd bestaan. Op dezelfde manier moet tijd zich voor altijd uitstrekken, zowel in het verleden als in de toekomst. Maar Christelijke theologen zijn het volledig oneens met deze gedachten van Aristoteles. De heilige Augustinus beweert dat God buiten ruimte en tijd bestaat en deze kan scheppen door andere aspecten van het universum te smeden.

DE VERANDERINGEN DIE HET DOOR GOD GESCHAPEN UNIVERSUM IN DE LOOP DER TIJD ONDERGAAT

In de loop van de tijd verandert het door de Eeuwige geschapen universum zichzelf. Hier volgen enkele voorbeelden van deze veranderingen:

VERWIJDING EN UITREKKING VAN HET UNIVERSUM IN DE RICHTING VAN ONEINDIGHEID

Tot nu toe was ons idee van de wereld heel eenvoudig, om niet te zeggen naïef. Het heelal werd gereduceerd tot de Melkweg. Al met al kan er maar één heelal zijn, het onze en geen ander. Nu tonen de waarnemingen van Hubble en Humason zonder enige twijfel aan dat het heelal niet uit één enkel sterrenstelsel bestaat, maar uit miljoenen andere.

Toen de ontdekking officieel werd aangekondigd op de ochtend van 1 januari 1925, was de hele wereld stomverbaasd. Het heelal was veel groter en veel immenser dan we ooit konden geloven. In 1929 ontdekte Hubble iets dat nog verontrustender was. Iets ongehoords, dat niemand had verwacht.

Maar de spectrale beelden zijn ongelooflijk onvoorstelbaar omdat de sterrenstelsels verre van gefixeerd zijn. Zoals we al dachten, bewegen de sterrenstelsels met duizelingwekkende snelheid ten opzichte van elkaar. Dus wat betekent dit: sterrenstelsels bewegen? Het zijn niet de sterrenstelsels, het is het universum zelf, het hele universum, dat op de vlucht is! Op elk moment dijt het uit en wordt het naar oneindig getrokken.

DE EVOLUTIE VAN HET DOOR GOD GESCHAPEN UNIVERSUM NAAR TOENEMENDE COMPLEXITEIT

Zoals bij alle levende wezens zijn er genetische gegevens die de fysieke kenmerken van elk wezen ‘coderen’. Het universum zou dus voorafgegaan kunnen worden door kosmologische informatie. Deze genetische gegevens “coderen” ook de eigenschappen en hogere natuurkundige wetten van wezens. Zoals elke code wordt dit “universele basisprogramma” gereduceerd tot een systeem van instructies en digitale gegevens.

Gedurende 137 miljoen eeuwen na de geboorte van de wereld verscheen het leven in een kleine, triviale wereld. Deze kleine wereld bestaat uit bloemen, bacteriën, honden, paramecia, neushoorns, eiken en mijten, zeesterren en mensen. Maar ondanks deze vreselijke diversiteit vertonen de organismen van alle mensen, op genetisch en moleculair niveau, een opmerkelijke eenheid van structuur en functie. Ze hebben allemaal dezelfde nucleïnezuren en eiwitten die gemaakt zijn van dezelfde bouwstenen (aminozuren). Hun genen zijn allemaal vormen van een DNA-molecuul, de genetische code is hetzelfde en dezelfde enzymen zijn betrokken bij dezelfde reacties.

Natuurlijk speelt geluk een rol, maar er is ook een mysterieus programma dat de toenemende complexiteit van de evolutie van het heelal beperkt en er aan bijdraagt.

HUIDIGE VISIE OP HET HEELAL EN ZIJN VORMING

In het algemeen kan vandaag de dag worden gesteld dat 99% van de zichtbare materie in het heelal bestaat uit waterstof en helium. De resterende 1% bestaat uit de zwaarste elementen, die astronomen samen “metalen” noemen. Hun relatieve overvloed, de temperatuur waarbij ze gevormd zijn en de tijd waarin ze gevormd zijn, kun je zien in de figuur. Met de huidige gegevens en als we de “inflatie”-hypothese aanvaarden, kunnen we de geschiedenis van het heelal als volgt samenvatten: in de eerste momenten, tijdens de “Planck-tijd” (10-43 s), was het heelal gevuld met zeer dichte energie, bij een temperatuur en druk die overeenkwamen met deze toestand.

Vervolgens expandeerde en koelde het snel af, waarbij het faseveranderingen onderging die vergelijkbaar zijn met de veranderingen die optreden wanneer damp condenseert, maar dan met betrekking tot elementaire deeltjes. Rond 10-35 van de eerste seconde ondergaat het universum een faseverandering die een fase van exponentiële uitdijing veroorzaakt, die bekend staat als “kosmische inflatie”. Deze fase van inflatie produceerde een plasma van elementaire deeltjes, quarks en gluonen genaamd, met relativistische beweging.

De toename van de omvang van de ruimte veroorzaakt verdere afkoeling, die doorgaat tot er weer een faseovergang plaatsvindt en “bariogenese” plaatsvindt, het ontstaan van de componenten van de atoomkern, waarover nog maar heel weinig bekend is. Men schat dat op dat moment de “baryonische massa van het universum” werd gevormd en dat de asymmetrie tussen materie en antimaterie die we vandaag de dag waarnemen werd geproduceerd. Met andere woorden, op dat moment combineerden quarks en gluonen, die eerder vrij waren, zich tot baryonen zoals het proton en neutron, de basisbouwstenen van de atoomkern.

WAS DE OERKNAL HET BEGIN VAN DE TIJD OF BESTOND HET HEELAL AL EERDER?

Nog geen tien jaar geleden was zo’n vraag een heiligdom. Voor kosmologen had zo’n vraag gewoon helemaal geen mening. Het bedenken van een tijd vóór de oerknal was als het zoeken naar een plek ten noorden van de Noordpool. Volgens de algemene relativiteitstheorie moet een groeiende wereld zijn begonnen met een oerknal. Dit impliceert de eindigheid van tijd, die tegelijkertijd met ruimte en energie-materie verscheen.

Deze manier van kijken is de afgelopen jaren veranderd. Toen het universum ontstond, was het geconcentreerd in een heel klein gebied waar de wetten van de kwantumfysica moesten worden toegepast. Algemene relativiteit, die geen kwantumtheorie is, is geldig op de schaal van de oerknal. De snaartheorie, die al zo’n dertig jaar in ontwikkeling is, zal waarschijnlijk vervangen worden door een kwantumbeschrijving van de zwaartekracht. Recentelijk heeft de ontwikkeling van twee kosmologische modellen (het pre-Big Bang model en het expirotische model) het mogelijk gemaakt om een wereld voor de Oerknal te beschrijven. Deze scenario’s, waarin tijd noch begin noch einde heeft, kunnen een zichtbaar effect hebben gehad op de diffuse achtergrond van de kosmologie. De straling die kort na de oerknal werd uitgezonden en die nu in fossiele vorm over de hele hemel wordt waargenomen.

EEN VREEMD HOMOGEEN HEELAL

Er zijn twee meer natuurlijke verklaringen: of het heelal was in zijn vroegste momenten veel kleiner dan de klassieke kosmologie aanneemt, of het is veel ouder. In beide gevallen zou er een wisselwerking kunnen zijn geweest tussen twee verre delen van de hemel voordat de kosmische straling werd uitgezonden.

DE EERSTE HYPOTHESE

De eerste hypothese heeft de voorkeur van astrofysici. Het heelal onderging aan het begin van zijn geschiedenis een periode van duizelingwekkende uitdijing, inflatie. Daarvoor lagen alle gebieden van de kosmos zo dicht bij elkaar dat hun eigenschappen homogeen waren. Toen, tijdens de inflatiefase, breidde de uitdijing zich uit en werd het heelal sneller dan het licht. De verschillende delen van het heelal raakten van elkaar gescheiden. Na een fractie van een seconde stopte de inflatie en keerde de groei terug naar een langzame trend. Contact tussen sterrenstelsels kwam geleidelijk weer tot stand toen het licht de achterstand inhaalde die door de inflatie was ontstaan.

Om deze krankzinnige uitdijing te verklaren hebben natuurkundigen een nieuw krachtveld geïntroduceerd. Ze hebben ook een inflaton geïntroduceerd dat een zeer hoge afstotende kracht produceert in de eerste momenten na een grote explosie. In tegenstelling tot gravitatie versnelt het inflaton de uitdijing. Een fractie van een seconde na de oerknal werd het moe, verloor het zijn afstotende kracht en nam het weer over. Deze theorie, in 1981 voorgesteld door de natuurkundige Alan Guth, heeft het mogelijk gemaakt om een groot aantal waarnemingen te verklaren. Niettemin blijven er bepaalde theoretische moeilijkheden bestaan, te beginnen met de aard van het inflaton.

TWEEDE HYPOTHESE

De tweede manier om het probleem op te lossen is minder conventioneel: het gaat ervan uit dat het heelal veel ouder is dan voorspeld. Het heelal zou een homogene tijd hebben gehad als het begin van de huidige uitdijingsperiode was voorafgegaan door een lange periode. Het zou ook een homogene tijd hebben gehad als de tijd niet was begonnen met de oerknal. Zo’n scenario elimineert ook de moeilijkheid van de singulariteit die optreedt als we de algemene relativiteit willen uitbreiden buiten haar toepassingsgebied.

Tegen de tijd van de oerknal is materie zo beperkt dat kwantumeffecten moeten overheersen, en relativiteit houdt hier geen rekening mee. Om uit te vinden wat er werkelijk gebeurd is, moeten natuurkundigen de algemene relativiteit vervangen door een kwantumtheorie van gravitatie. Theoretici werken hier al aan sinds de tijd van Einstein, met weinig vooruitgang tot halverwege de jaren 1980.

DE WARE GEHEIMEN VAN HET DOOR GOD GESCHAPEN UNIVERSUM

Als je wilt beginnen met het analyseren van de bronnen die uit de Heilige Schrift komen, moet je je wenden tot de geschreven traditie in het Oude Testament die we van het volk Israël ontvangen. De verwijzingen naar de oorsprong van het universum in de Heilige Schrift zijn te vinden aan het begin van het eerste boek, “Genesis”. In het eerste vers, hoofdstuk I, zegt de Bijbel: “Bereshit bara Elhoim”, wat betekent: “In het begin schiep God de hemel en de aarde”.

DE IDEEËN VAN GENESIS

God: het noodzakelijke Wezen, Degene die van Zichzelf is, zoals Hij later aan Mozes vertelde vanuit het brandende braambos, schiep alles wat wij kennen. Niemand op aarde kan God een menselijke naam geven. Het beste wat we over Hem kunnen zeggen is dat Hij ons heeft geopenbaard: Ik ben die Ik ben. Hij heeft ons geschapen en wij kunnen die kloof niet overbruggen, en Hij is het die het initiatief neemt.

Hij schiep het “primitieve atoom”. Hij schiep de Aarde die vóór ons was, het Universum dat vóór de Aarde was, en Hij is vóór het Universum, tijd en ruimte. Dit idee van God, dat elk idee, elke materie of energie die we kunnen bedenken overstijgt, is verspreid door de hele bijbelse opvatting van het Oude Testament. God overstijgt alles wat natuurlijk is. De teksten van openbaring vermenigvuldigen zich: Genesis II, 5-25, de Psalmen, 2 Makkabeeën VII, 28. Deze opvatting gaat volledig over in het Nieuwe Testament. God stuurt zijn Woord naar de aarde. Maar zijn Woord bestond al voor de schepping.

Natuurlijk zegt Openbaring niet hoe we geschapen zijn, noch deelt het wetenschappelijke gegevens aan ons mee; we zijn vrij om dat uit te zoeken. Openbaring geeft betekenis aan ons leven en vertelt ons hoe we ons leven moeten leiden. Tegelijkertijd dwingt de vrijheid die God ons heeft gegeven ons om op elk moment te kiezen: we kunnen onze bestemming aannemen en zin geven aan ons leven of het afwijzen. Het is de moeite waard om erop te wijzen dat, hoewel evolutionaire sectoren nadenken over ideeën over de oorsprong van de mens, ze het in werkelijkheid niet hebben over de oorsprong van het universum. En veel meer dan de oorsprong van het leven op de planeet, is het een theorie over de transformatie van elementaire levensvormen in complexere vormen. Maar dit onderwerp verdient een speciale, veel uitgebreidere en gedetailleerde beschouwing, waarvoor hij je verwijst naar de relevante bibliografie.

ALLES WAT JE MOET WETEN OVER DE GEHEIMEN VAN HET DOOR GOD GESCHAPEN UNIVERSUM

Experimentele gegevens hebben bevestigd dat uitdijing bestaat, dat het versnelt, en weinig wetenschappers denken tegenwoordig aan de mogelijkheid van een stationair model voor het universum. Als gevolg hiervan heeft de theorie van een uiteindelijke regressie (of “Big Crunch”) momenteel zeer weinig acceptatie. De evolutie van het universum zoals beschreven (met algemene relativiteit en het ‘standaardmodel’ van elementaire deeltjes) wordt tegenwoordig ook door de meeste wetenschappers en specialisten geaccepteerd. Maar dit mag niet suggereren dat alles bekend is over de oorsprong van het universum en zijn toekomst.

Om de toekomstige evolutie in te schatten, werken we aan analytische uitbreidingen van de huidige theorieën. In deze gevallen van langetermijnprojectie weten we dat de wetenschap de neiging heeft om processen uit het verleden en hun waarschijnlijke voortzetting heel goed te beschrijven. Maar de wetenschap kan niet veel zeggen over de mogelijkheid van nieuwe opkomende verschijnselen, nieuwe ontdekkingen of onverwachte resultaten bij waarnemingen, een situatie die normaal is geweest in haar geschiedenis. Er wordt nu bijvoorbeeld gedacht dat de meeste materie in het heelal “donkere materie” is, waar we niets over weten. We weten ook niets over donkere energie, hoewel er geen tekort aan theorieën is voor al deze gevallen. We weten “met zekerheid” dat het zichtbare heelal uitdijt en afkoelt, en dat bepaalde stadia van de initiële oerknal zeer sterk experimenteel geverifieerd zijn. De rest is, zoals gezegd, voorlopig speculatie.

HET WONDER VAN GOD’S SCHEPPING

Nu je al deze informatie hebt, zul je niet langer twijfelen aan de geheimen van het door God geschapen universum.

Als je meer wilt weten over GOD en de wereld om ons heen, neem dan een kijkje op onze blog. We hebben een uitstekend artikel voor je over de definitie van zegen. Klik hier om het te lezen.