LEVENSVERHAAL VAN DE HEILIGE THÉRÈSE VAN LISIEUX

Ben je gepassioneerd door de verhalen van heiligen? Ken je het verhaal van de heilige Thérèse van Lisieux? Wil je meer weten over de basiliek die ter ere van de heilige is gebouwd?

Ons team staat klaar om je de antwoorden te geven. We hebben zeer interessante informatie gevonden. Kortom, dit is wat we over het onderwerp kunnen zeggen:

De heilige Thérèse van Lisieux werd in 1873 geboren in Normandië, Frankrijk. Ze was een mooi, levendig, extravert meisje, ondanks het feit dat haar moeder stierf toen ze 4 was. Al op jonge leeftijd wilde ze naar de Karmel. Dit is een teruggetrokken klooster met strikte statuten: een leven van streng gebed, vasten, afzondering, stilte, enz.

Om meer te weten te komen over de geschiedenis en de basiliek van de heilige Thérèse, nodigen we je uit om dit artikel te lezen:

Het verhaal van de heilige Thérèse van Lisieux;
De reeks zaligverklaringen;
Gebed en voorspraak.
Als je meer verhalen over christelijke heiligen wilt ontdekken, zijn er verschillende artikelen beschikbaar op onze site die je kunt lezen:

• Het verhaal van de patroonheilige van de geliefden
• Het verhaal van Pater Pio
• Het verhaal van de heilige Rita van Cascia
• Het verhaal van de heilige Antonius de Grote
• Het verhaal van de heilige Jozef
• Alles over het verhaal van de heilige Benedictus van Nursia

HET VERHAAL VAN DE HEILIGE THÉRÈSE VAN HET KINDJE JEZUS

De heilige Thérèse van Lisieux (Kindje Jezus) is een van de meest vereerde heiligen in de katholieke wereld. Ze is de stichter van de “Kleine Weg naar Heiligheid”, beschreven in haar boek “Het Verhaal van een Ziel”, dat vele malen is gekopieerd en verkocht in alle Europese talen en vele andere. Ze is een van de weinige vrouwen aan wie de titel “Leraar van de Kerk” is toegekend. Ze is ook de hemelse patrones van alle missies en missionarissen.

Thérèse werd geboren in Alanson (een stad in het noordwesten van Frankrijk) op 2 januari 1873, in een zeer vrome familie. Haar ouders waren Louis Martin, een horlogemaker, en zijn vrouw, Marie-Zélie Marten. Niet alleen Teresa zelf, maar ook haar vier zussen die later nonnen zouden worden, en op 18 oktober 2015. Paus Franciscus verklaarde het echtpaar Marten tot een heilige familie.

DE FAMILIE VAN DE HEILIGE THÉRÈSE VAN LISIEUX

De vijf dochters van het echtpaar Martens namen het oprechte en vurige geloof van hun ouders al vroeg in zich op. Teresa was het vierde kind en toen ze net vijf was, stierf haar moeder aan borstkanker. Toen ze negen was, verliet haar oudere zus Pauline, die ze als haar “tweede moeder” had gekozen, haar om naar het teruggetrokken karmelietenklooster in Lisieux te gaan. Dit was in Normandië, waar Louis Martin zich met zijn dochters had gevestigd na de dood van zijn vrouw.

Vanaf dat moment kreeg Teresa de rotsvaste overtuiging dat de Karmel de plaats was waar ze heen moest en waar God haar wilde hebben. En volgens Teresa zelf had ze op driejarige leeftijd nog nooit “nee” tegen God gezegd. In die tijd was Teresa ernstig ziek (blijkbaar een psychosomatische ziekte), maar ze genas plotseling. Nadat de hele familie hard voor haar had gebeden, glimlachte de figuur van de Maagd Maria in haar kamer naar haar. Het moet gezegd worden dat Teresa haar spirituele ervaringen uit haar kindertijd bewust gebruikte als basis voor haar volwassen spiritualiteit.

HET ALLEREERSTE WONDER VAN TERESA VAN LISIEUX

Op 15-jarige leeftijd deed zich het eerste “gebedswonder” in haar leven voor. Ze las in een krant over een proces in Parijs, waarin de misdadiger die beschuldigd werd van de moord op twee vrouwen en een jong meisje zich provocerend gedroeg. En geen teken van berouw toonde. Nadat ze hem als “haar zondaar” had gekozen, bad Teresa oprecht voor hem. Ze werd er zeker van dat God haar hoorde toen ze in de krant las dat de man drie keer het kruisbeeld had gekust voor zijn executie.

Na deze gebeurtenis voelde Teresa dat God wilde dat ze onmiddellijk het klooster inging. Zonder te wachten tot ze volwassen was, begon ze concrete stappen in die richting te zetten. Ze slaagde erin haar vader van haar beslissing te overtuigen. Maar de provinciale overste van de orde en de plaatselijke bisschop waren niet overtuigd en adviseerden haar te wachten.

Op een dag zag Teresa tussen de bladzijden van haar gebedenboek een deel van de afbeelding van de Gekruisigde, een hand die aan het kruis genageld was en waar bloeddruppels vanaf vielen: “Ik werd getroffen door de aanblik van het bloed dat uit de goddelijke hand stroomde, en ik voelde grote droefheid bij de gedachte dat het op de grond viel, maar dat niemand het opving! Teresa getuigt. Toen werd ze zich bewust van haar plaats in het leven. Ze moest aan de voet van het kruis staan om het bloed van de Verlosser op te vangen en uit te delen aan allen die het kon zuiveren.

TERESA’S VERZOEK AAN DE PAUS OM IN TE TREDEN IN EEN KLOOSTER

Thérèse van Lisieux wist zich op vijftienjarige leeftijd, na deelgenomen te hebben aan een bedevaart naar Rome, verstaanbaar te maken bij de paus. Ze wierp zich aan zijn voeten om haar verlangen kenbaar te maken. Leo XIII antwoordde dat als het inderdaad Gods wil was, ze het klooster in zou gaan. Door deze pelgrimstocht kreeg Teresa een andere overtuiging die haar de rest van haar leven bij zou blijven: dat haar speciale roeping was om te bidden voor de zielen van priesters.

Tijdens de bedevaart maakte ze kennis met priesters die ze alleen in de altaarruimte van het heiligdom had gezien. En in de biechtstoel: 75 van de 200 Franse pelgrims waren geestelijken. Tijdens het interview voor het afleggen van haar kloostergeloften zei ze: “Ik ben gekomen om zielen te redden en vooral om te bidden voor priesters.

Het was voor haar voortdurende gebeden voor priesters (zij die in de missies werken) dat Paus Pius XI haar tot hemelse beschermheilige van missionarissen en missies uitriep. Kort na haar terugkeer van haar pelgrimstocht, slaagde Thérèse erin om toestemming te krijgen van het ordinariaat van haar bisdom. Op 15-jarige leeftijd werd ze karmelietes in het klooster van Lisieux, waar haar twee oudere zussen al praktiseerden.

HET GEESTELIJK LEVEN VAN DEZE DOCHTER VAN JEZUS

De jonge non Teresa had geen gemakkelijk geestelijk leven in dit klooster. Ze was arm aan menselijke en intellectuele gaven, gedomineerd door een strenge en moralistische spiritualiteit met jansenistische trekjes, d.w.z. het idee van God als een strenge en onbuigzame rechter die voortdurend gunstig gestemd moet worden door gebed en offers. Het is waar dat Teresa hierover schreef: “Ik vond het leven in het klooster precies zoals ik het me had voorgesteld: geen enkel offer verraste me…”.

De eerste intrede van Teresa in het klooster werd ook overschaduwd door de ernstige ziekte van haar vader, die zelfs in een inrichting moest worden geplaatst. Teresa merkte op: “Zoals het eerbiedwaardige gelaat van Christus werd verduisterd tijdens het lijden, zo moet het gelaat van zijn dienaar worden verduisterd tijdens de dagen van zijn verdriet”. En op een dag zei ze tegen haar zieke vader: “Ik ga proberen uw glorie te zijn door een grote heilige te worden.”

In het hart van haar spiritualiteit zag Thérèse aan de ene kant de kindertijd van Jezus, die een eenvoudige en vertrouwende overgave aan God vereiste. En aan de andere kant de contemplatie van zijn passie, die saamhorigheid en opoffering eist. Daarom vroeg ze om Zuster van het Kind Jezus en van het Heilig Aanschijn genoemd te worden.

HAAR LIEFDE VOOR GOD TONEN

Teresa legde haar spirituele programma eens als volgt uit: “Kind blijven voor God betekent onze eigen nietigheid erkennen. Alles van God verwachten, zoals een kind alles van zijn vader verwacht. Niet proberen onze toestand te veranderen terwijl we opgroeien … betekent nooit onze eigen goede daden aan onszelf toeschrijven … en nooit in wanhoop vervallen vanwege onze overtredingen. Want kinderen vallen vaak, maar ze zijn te jong om veel blauwe plekken te hebben”.

De positieve, ‘actieve’ kant van dit beeld is dat in een relatie met God alleen de liefde waarmee we onszelf aan Hem overgeven van betekenis is. Maar als deze liefde oprecht is, kan alles in de wereld gebruikt worden om haar uit te drukken en vanuit dit oogpunt kan elk klein ding oneindig belangrijk zijn. Om zijn liefde voor zijn moeder uit te drukken, kan een kind haar een van zijn speeltjes geven. Natuurlijk heeft de moeder het speelgoed op zich niet nodig. Maar hoe dan ook, de moeder is geraakt door de aandacht van het kind en neemt het geschenk heel serieus.

Op dezelfde manier hebben we duizend verschillende manieren om onze liefde en waardering voor God te tonen: door Hem duizend kleine geschenken te geven, kunnen we Hem terugbetalen voor wat Hij ons heeft gegeven, en Hij aanvaardt onze geschenken en geeft ze een nieuwe waarde, en zo ontstaat er een relatie van wederzijdse liefde tussen God en de mens, die kenmerkend is voor de weg die naar heiligheid leidt. Het is via deze “kleine weg” dat Thérèse van Lisieux zich bij de roemrijke groep van geestelijke mentoren en leraren van de Kerk voegde en zelf een “levende leer” en het “woord van God” voor onze tijd werd.

HET MONASTIEKE LEVEN VAN TERESA

Teresa’s hele kloosterleven was ernstig en vervuld van tedere liefde: geduldig het vervelende gefriemel van een van de zusters tijdens het gebed verdragen; niet klagen als een onoplettende buurvrouw vuil water in haar gezicht spat terwijl zij zich wast; voorzichtig de etensresten opeten die niemand anders wil opeten; nooit laten merken dat je het koud hebt, want je kunt geen lafaard zijn in de ogen van Hem die je liefhebt…; trouw en vreugdevol gehoorzamen, zelfs wanneer je je onbedoeld tegen hen wilt verzetten; de zuster die je het meest haat met zoveel genegenheid behandelen dat het lijkt alsof je meer van haar houdt dan van de anderen; de jurken opvouwen die door de andere zusters zijn weggegooid – kortom, “geen enkel klein offer missen, kijken, spreken, elk klein ding gebruiken en het met liefde doen”.

Zelfs haar zwakheden, nalatigheden en kleine overtredingen kon ze accepteren door zich te voelen als een kind voor God dat voortdurend hulp, vergeving en genade nodig had. In die tijd offerden nonnen zichzelf op “aan de goddelijke Gerechtigheid, om alle smarten die voor zondaars bereid zijn op zich te nemen”. En zo’n toewijding werd in de Karmel beschouwd als het toppunt van spiritualiteit. En Teresa vroeg op 22-jarige leeftijd toestemming aan haar overste om zich op te offeren aan Gods barmhartige liefde, die volgens haar “duizend keer veeleisender was dan rechtvaardigheid”.

Ze stelde zelf de formule van de toewijding samen: “Mijn God, ik verlang U lief te hebben en U te inspireren met liefde… maar ik voel mijn machteloosheid en vraag U mijn heiligheid te zijn. Als teken van volmaakte liefde bied ik mijzelf aan als een holocaust van Uw barmhartige liefde en ik smeek U mij te verbranden tot de dood… zodat ik een martelaar van Uw liefde kan worden, o mijn God!” Wat Teresa bij dit alles gemeen had, was niet een toestand van geestelijke euforie, maar juist een toestand van geestelijke droogte: paradoxaal genoeg was ze zowel gelukkig omdat ze God immens liefhad en wist dat Hij haar immens liefhad, en toch voelde ze geen vreugde.

DE DOOD VAN DE NON THÉRÈSE DE LISIEUX

In haar 24e jaar werd ze ziek door longtuberculose en een jaar later stierf ze. (“In mijn geest drongen de oordelen van de meest verheven materialisten door: het idee dat de wetenschap in de toekomst, dankzij de voortschrijdende vooruitgang, voor alles een natuurlijke verklaring zal vinden. En dat we de uiteindelijke oorzaak van alle dingen zullen kennen, maar dat het op dit moment slechts een mysterie is omdat er nog zoveel te ontdekken valt…”). Morele vernedering toen ze betrokken raakte bij het geruchtmakende schandaal van een provocatie van vrijmetselaars en antiklerikanen tegen de kerk.

De abt van de karmelietenprovincie waartoe zij behoorde, een briljant prediker die in heel Frankrijk bekend was, had het priesterschap opgegeven. Hij was getrouwd en de stichter van een christelijke sekte geworden. Met dit in gedachten ontving Thérèse haar laatste levensgemeenschap… Het was ook tijdens dit laatste verschrikkelijke jaar dat Teresa haar spirituele autobiografie voltooide, waaraan ze was begonnen op verzoek van haar moeder-overste. Het zou later “Het verhaal van een enkele ziel” worden genoemd.

In dit boek vertelt Teresa over de grote en gevarieerde verlangens die haar hart altijd bezielden. Tot op de dag dat ze zich realiseerde dat de Kerk een Lichaam is waarin alle leden – en ieder van hen heeft een rol – handelen voor het welzijn van het geheel. Maar dit Lichaam moet ook een Hart hebben, en haar persoonlijke roeping is om in dat Hart te zijn en alle roepingen zonder uitzondering te koesteren en te ondersteunen. “In het hart van de Kerk, Moeder, zal ik liefde zijn”.

DE REEKS VAN ZALIGVERKLARINGEN

Thérèse van het Kind Jezus stierf op 30 september 1897 en was in die tijd een bijna onbekende non. Hoewel het klooster van Lisieux de vaste overtuiging deelde dat zij in staat van heiligheid naar de Heer was gegaan. Met de fondsen van het klooster gaf de abdis L’histoire d’une âme uit in een oplage van tweeduizend exemplaren. Tegen alle verwachtingen in werd dit boek een doorslaand succes. De oplagen volgden elkaar op: Franse bisschoppen en vooraanstaande theologen spraken hun bewondering uit, evenals gewone lezers. Het boek werd snel populair in de katholieke wereld en onder andere christelijke denominaties.

Paus Pius X, die het proces van de heiligverklaring van Thérèse in gang zette, noemde haar “de grootste heilige van de Nieuwe Tijd”. Honderdduizenden gelovigen riepen haar voorspraak in op de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog. En tussen 1915 en 1916 werden er vier miljoen afbeeldingen van haar gedrukt en verspreid. In 1923 werd ze zalig verklaard door paus Pius XI en op 17 mei 1925 werd ze heilig verklaard. Tegen die tijd waren er meer dan vierduizend wonderen toegeschreven aan de voorspraak van Thérèse van Lisieux en Pius XI noemde haar “de ster van mijn pontificaat”.

In 1929 werd in Lisieux, als reactie op het groeiende aantal pelgrimstochten naar het graf van de heilige, een prachtige basiliek gebouwd en in haar naam ingewijd. Paus Pius XII riep Sainte Thérèse de l’Enfant Jésus uit tot hemelse beschermheilige van Frankrijk, naast Sainte Jeanne d’Arc. Paus Johannes Paulus II riep haar in 1997 uit tot lerares van de Kerk. De relieken van Sainte Thérèse van het Kind Jezus worden periodiek tentoongesteld ter verering in verschillende landen over de hele wereld. Dit leidt steevast tot een grote toestroom van gelovigen, en niet alleen katholieken. In 2000 maakten de schrijnen van de heilige Thérèse van Lisieux een pelgrimstocht naar katholieke parochies in Rusland.

VOORBEDE EN DAGELIJKS GEBED

Grote God, U roept mensen dicht bij U die niets van U verwachten maar alles van U hopen. Leid ons op de weg van nederigheid en kinderlijkheid die U de heilige Thérèse hebt getoond. Voltooi op haar voorspraak ons leven in uw glorie en laat ons uw aangezicht zien. Dit vragen wij door Jezus Christus… Amen.

Heer, door de heilige Thérèse van het Kind Jezus hebt u ons op een nieuwe en krachtige manier willen meedelen dat u voor ons bent als een goede vader die zich niet laat verbitteren door de ontrouw en schuld van ons mensen. Het is dus gemakkelijk voor ons om u onze petities voor te leggen:

•   Leid uw Kerk – haar herders en al Gods mensen – zodat zij een gemeenschap kan worden die geloofwaardig leeft en uw Goede Nieuws verkondigt.
• Help ons om elkaar in liefde te aanvaarden, vooral in de kleine dingen van het dagelijks leven, en zo in de voetsporen van Christus te treden.
• Vul alle christenen met missionaire ijver, zodat uw koninkrijk van liefde en vrede zich verspreidt en alle volkeren bereikt.
• Adviseer en help hen die in nood verkeren en hen die ziek zijn in lichaam of ziel, hen die zoeken en hen die twijfelen.
• Heilige God, wij danken u dat u ons de heilige Thérèse hebt gegeven als een zuster op onze reis door het leven. Vul ons, net als haar, met vertrouwen in u die leeft en heerst voor eeuwig en altijd. Amen.

ONTDEK DE CHRISTELIJKE WINKEL MET PRACHTIGE ARTIKELEN VAN SAINTE THÉRÈSE

Het enthousiasme van deze grote heilige komt tot uiting in haar totale vertrouwen in God. En haar verlangen om haar ervaring van de ontmoeting met God en alle anderen te delen. In een universele omhelzing van verbondenheid.